می‌داد جان و بر لـبش ذکر رضا بود            مـثـل بـرادر نــالـه‌اش واغـربـتـا بـود

پایـش بسوی قـبله و قـلـبـش خـراسان            بهر امامـش هـمچنان غـرق عـزا بود

داغ رضایش آنچـنان از پـای انداخت            در آن جوانی سخت محتاج عصا بود

مـی‌کــرد یــاد زیـنـب و داغ بـــرادر            کـوفه بـرای آل عـصمـت بی‌حـیـا بود

در دست اهل قم همه گل بود و گل بود            در دست پست کوفـیان سنگ جفا بود

دارالـبـکـایش نـیـنـوا می‌گـشـت بـانـو            کم کم گـریز روضه‌اش تا کـربلا بود

گـویـی ز تـل زیــنـبـیـه دیـد خــواهـر            بر زخـم زخـم آن بـرادر، رد پـا بـود

جـسم بـرادر را خـراسان دفـن کردند            در کـربـلا اما تـنی پُر خـون رها بود

جا دارد اینکه جان دهد زین غم رئوفی            آیا سـزای آل عـصـمـت نـاسـزا بـود؟